Η Αλίντα Δημητρίου, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1933 και πέθανε φέτος στις 30 Ιουλίου 2013 . Σπούδασε Σκηνοθεσία στη Σχολή Σταυράκου.
Παράλληλα με τη διοργάνωση κινηματογραφικών προβολών κατά την περίοδο
1970-1975, συμμετείχε σε σεμινάρια για ταινίες μικρού μήκους, ενώ
παράλληλα έγραψε και μετέφρασε άρθρα σε κινηματογραφικά περιοδικά.
Συγγραφέας του βιβλίου "Φιλμογραφία ταινιών μικρού μήκους" (1939-1979),
η Αλίντα Δημητρίου εξέδωσε το 1992, το Λεξικό ταινιών μικρού μήκους.
Στην πλούσια φιλμογραφία της, συγκαταλέγονται περισσότερα από 50
ντοκιμαντέρ.
Το 2008, η σκηνοθέτιδα απέσπασε το Βραβείο Κοινού στο Φεστιβάλ
Ντοκιμαντέρ στη Θεσσαλονίκη για τη δημιουργία της «Πουλιά στο Βάλτο». Το
ντοκιμαντέρ «Πουλιά στο Βάλτο», προβλήθηκε και στο 5ο Φεστιβάλ
Πρωτοποριακού Κινηματογράφου που διοργάνωσε η Ταινιοθήκη της Ελλάδος το
2008.
Η τριλογία της Αλίντα Δημητρίου, «Πουλιά στο βάλτο», «Η ζωή στους
βράχους» και «Τα κορίτσια της βροχής», που αγαπήθηκε ιδιαίτερα από το
κοινό του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, ανέδειξε μέσα από μαρτυρίες
και ντοκουμέντα την αγωνιστικότητα και τη δύναμη της γυναικείας ψυχής.
Τριλογία για τη
συμμετοχή της Γυναίκας στους πολιτικούς αγώνες κατά το δεύτερο μισό του
αιώνα που μας πέρασε. Μια συμμετοχή που έχει αποσιωπηθεί.
ΠΟΥΛΙΑ ΣΤΟ ΒΑΛΤΟ
H συμμετοχή της γυναίκας σε όλες τις ιστορικές διαδικασίες, ακόμα και στις πιο ακραίες, συμμετοχή που παραμένει αφανής, είναι το θέμα της ταινίας Πουλιά στο βάλτο. Πιο συγκεκριμένα, η ταινία αναφέρεται στη συμμετοχή και προσφορά της γυναίκας στην Aντίσταση κατά την περίοδο της Kατοχής 1941-44, καθώς και στις συνέπειες που υπέστη. Στηρίζεται στις προφορικές μαρτυρίες των γυναικών που επέζησαν, με άξονα την ιστορική διαδρομή. Εκείνο, όμως, στο οποίο εστιάζει δεν είναι η ιστορική περιγραφή αλλά η, μέσα από τις μνήμες, τα βιώματα ή και τα ψυχολογικά τραύματα, αποκάλυψη μιας στάσης ζωής των γυναικών σε πράξεις που θεωρούμε ότι αναφέρονται μόνο στους άνδρες.
Η ΖΩΗ ΣΤΟΥΣ ΒΡΑΧΟΥΣ
Εμφύλιοs -- οι Γυναίκες πάνε στο βουνό, στο Δημοκρατικό Στρατό -- αλλά και στις εξορίες.
Μετά την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας οργανώθηκαν οι παρακρατικοί, οι συνεργάτες των Γερμανών και άρχισε το κυνηγητό των Αντιστασιακών. Από τις Γυναίκες, άλλες πρόλαβαν και πήγαν στο βουνό και άλλες συνελήφθησαν. Όλες γιατί ήταν αντιστασιακές. Σε όσες, από αυτές που συνέλαβαν, τα στρατοδικεία δε μπόρεσαν να στοιχειοθετήσουν κατηγορία (σε ισόβια ή εκτέλεση), τις έστειλαν εξορία: Χίος -- Τρίκερι -- Μακρόνησος.
Στην ταινία, τριάντα τρεις Γυναίκες καταθέτουν τη μαρτυρία τους για τις διώξεις που υπέστησαν αυτές και οι οικογένειές τους, μετά την υπογραφή της Βάρκιζας, στις 12 Φεβρουαρίου 1945.
ΤA ΚΟΡΙΤΣΙΑ THΣ ΒΡΟΧΗΣ
Η ταινία
αναφέρεται αποκλειστικά στις γυναίκες που ταλαιπωρήθηκαν και
κακοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια της επταετίας και σήμερα καταθέτουν τη
μαρτυρία τους.
«Τα κορίτσια της βροχής» τον καιρό της Χούντας ήταν μόλις είκοσι
χρονών. Φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν χωρίς να προδώσουν τα ιδανικά
τους. Πάλεψαν ισάξια δίπλα στους άντρες εκείνης της εποχής που
αγωνίζονταν για τη δημοκρατία.
Στην ταινία καταθέτουν τη μαρτυρία τους 50 γυναίκες. Είναι ακόμη πολύ
νέες, ενεργές και εξακολουθούν να πιστεύουν στον αγώνα που έκαναν. Είναι
γυναίκες απ’ όλα τα κοινωνικά στρώματα που ακόμα και σήμερα τις δένει
μια δυνατή φιλία.
Τις χαρακτηρίζει η ίδια περηφάνια, με τις Γυναίκες της Αντίστασης, το
ίδιο ήθος, το ίδιο πείσμα για την εδραίωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ
Παλιά συνέντευξή της στην εφημερίδα ΑΥΓΗ
Επιμέλεια: Αλίκη Κοσυφολόγου, Μαρία Βλαδιμήροβιτς
Ερ.: Με την ταινία για τις γυναίκες – αγωνίστριες της
επταετίας ολοκληρώνετε μια μελέτη για την γυναικεία παρουσία στο εαμικό
κίνημα και στον αντιδικτατορικό αγώνα. Αν και τα κινήματα αυτά
περιβάλλονται από διαφορετικά ιστορικά, πολιτικά και κοινωνικά
συμφραζόμενα, οπωσδήποτε χαρακτηρίζονται και τα δύο από την μεγάλη
κοινωνική τους απήχηση, τη μαζικότητα της συμμετοχής καθώς και τον
ιδεολογικό τους προσανατολισμό. Θα θέλατε να μας εξηγήσετε με ποιό τρόπο
αντιλαμβάνεστε τη γυναικεία παρουσία – συμμετοχή και σε κάθε ένα από
αυτά;
Απ.: Και στα δύο αυτά κινήματα παρά τις διαφορές που επισημαίνετε, δυστυχώς, το ζητούμενο είναι το ίδιο, δεν έχει αλλάξει.
Η παρουσία – συμμετοχή της γυναίκας κατά την επταετία σε σχέση με το
εαμικό κίνημα δεν είναι μικρότερη γιατί προσμετράται σε αναλογία με την
παρουσία του άνδρα την ίδια περίοδο. Η διαφορά υπάρχει στην προέλευση.